ابشارها 

 در قديم ﺁبشارها محلي دنج براي مدفون كردن دفينه ها بودند و كمتر كسي به مكان ﺁن شك ميكرد. مدفون كردن دفينه در اين ﺁبشارها به اين گونه بود كه اول مسير ﺁب را تغيير ميدادند و جايي را كه ﺁبشار در ﺁن نشست ميكرد كاملا خشك مي كردند و حفره اي زير قسمت نشست ﺁبشار حفر ميكردند و ته حفره را كاملا با ساروج لايه پوشاني ميكردند. سپس دفينه را در ﺁنجا قرار ميدادند و باز روي ﺁن را ساروج ريخته و مهر و موم ميكردند و براي جلوگيري از نفوذ رطوبت به درون ساروج لايه اي را به پهناي 7 سانتي متر از زغال درون ﺁن ميريختند و يك لايه خاكستر از سوزاندن همان زغال در بالاي ﺁن مي ريختند و لايه ملات ﺁخر ساروج را با زغال مخلوط كرده و روي خاكستر ريخته و ﺁنجا را مهر و موم مي كردند. دوباره مسير ﺁب را باز كرده و ﺁبشار مثل سابق در كف حوض دست ساخت نشست كرده و بدين صورت باز هم طبيعي و دست نخورده به نظر ميرسيد. با اين روش هر شخصي كه از ﺁنجا ميگذشت متوجه اين ﺁثار نميشد و به راحتي از كنار ﺁن عبور ميكرد.  البته ساخت اين مكانها بيش از يك هفته زمان ميبرد تا ساروج ساخته شده و به طور كامل خشك شود و ﺁب در ﺁن نفوذ نكند  دقيقا اين بنا را طوري طراحي ميكردند كه شبيه به حوض طبيعي به نظر برسد و به مرور

زمان ﺁبي كه از بالاي ﺁبشار به سمت پايين روي حوض سرازير ميشد همراه خود سنگريزه و گل شسته شده را مي ﺁورد به طوري كه حوض زیر اين سنگريزه و گلها كاملا مخفي ميشد.